Anaula

28 april. Het is vrijdag. We gaan naar Anaula Nature Resort. Weg uit Paramaribo. op 170 km afstand  van de hoofdstad. Om 8 uur zitten we in de auto. Ik met de maps offline in mijn hand en Mich achter het stuur. 2e rij opa, Marijn en Madelief en op de 3e rij Rosalie met koffers.  Het is een fijne auto. 
Direct zitten we in de hectiek van het Surinaamse regelloze verkeer. Wat een chaos.  Een toeter kan ook alles betekenen. Ik wil er graag tussen, ik ga je inhalen dus let op, hé eikel.....maar ook dankjewel. En iedereen gebruikt hem ook. Auto's kunnen hier heel dik zijn en enorm opgepimpt (en zelfs met kogelgaten) maar het gros is werkelijk niet meer een hoopje schroot. 
Wat een feit is dat het zeer vermakelijk is en dat je je ogen uit kijkt om wat er rijdt en voor je eigen veiligheid. En dan de wegen zelf. Vreselijk dikke gaten waar je echt omheen moet pop de deukste wegen. En de Surinamers wachten niet. Dus zit er een gat aan hun zijde dan gaan ze er omheen en dan maakt het niet uit dat jij aan de andere zijde rijdt. Kortom het is een  hele ervaring maar Michel redt zich er prima. 
We rijden naar Berg en Dal ressort. Ongeveer 86 km naar het Zuiden. We hebben geregeld dat we daar onze auto en koffers kunnen parkeren gedurende onze "safari" naar de binnenlanden en checken hier dan maandag weer in voor 2 dagen. We gaan verder met enkel een rugzakje. 
De reis gaat voorspoedig. Het laatste stukje   is even spannend een modderig weggetje met hellingen van 17 en 13 % en als het dan regent is dat heel spannend. 
Ja regen want dat doet het hier vandaag. We hebben al een paar buitjes gehad hiwr in Suri maar dan vooral snachts maar nu regent het hard. 
In Berg en Dal aangekomen belooft het veel goeds  voor volgende week. Het park is prachtig aangelegd. Maar voor nu blijven we maar een uurtje. We drinken een bakje koffie  en klokslag 11 uur staat er een busje voor de lobby . Met dit busje rijden we met 1 tussenstop naar Atjoli en daar stopt de weg. Niet alleen voor ons maar voor iedereen. Er is geen verharde weg die dieper het binnenland in gaat. Nu verder met de Korjaal. Wegwerpregenjas aan en gaan. Bagage onder een dekzeiltje in een andere korjaal. Met 11 personen zitten we in de boot. 2 mensen uit Paramaribo de eigenaar van het park en zijn vrouw en een architect uit Nederland. Een uurtje zitten we in de korjaal en meren dan aan bij resort  Anaula. Doorweekt zijn we. Niet koud dat kan niwt in Suriname maar echt kledder nat. Ik heb mijn dichte schoenen droog kunnen houden want het andere paar was al nat geworden op Braamspunt door een onverwachte golf. En met een extreem hoge luchtvochtigheid wordt niks snel weer echt droog.  
De eigenaar een Chinees heet ons hartelijk welkom met handdoeken en een lekkere warme maaltijd ....roti.
Na het eten legt hij alles uit over het parkje.
Het is een klein parkje, 20 huisjes. Alle stroom komt van zonnecollectoren en kan dus ook niet de hele dag beschikbaar zijn. Het seizoen loopt echt op z'n einde. Wij zijn 1 van de laatste groepen die komen en dan gaan ze 2,5 maand dicht en gaan ze alles grondig schoonmaken  en renoveren. 
We krijgen 3 cabana's toegewezen. Prachtige hutjes met een mooi terras en en fijne bedden. Onze gids en manus van alles Jeroem..ja met een m  geeft aan dat als we willen dat we om 17 uur met badkleding klaar moeten staan. We gaan dan naar waar we naar de Felulasi. De stroomversnellingen in de rivier waar we lekker in kunnen zitten. En dat doen we. Het is even koud maar wel fijn.  Als we terug komen hebben we een uurtje om ons om te kleden en een borrel te drinken voordat we weer in de korjaal stappen en nu on het donker. We gaan op zoek naar kaaimannen. Niet gezien helaas maar de tocht was er niet minder spannend om.
Klokslag 20 is er diner. Groentesoep vooraf. Spaghetti en macaroni met cowlsalade en kaas. En hazevlees. Vlees van het boskonijn volgens mij wat iets had van pittig hollands draadjesvlees. Als toetje een broekie met slagroom..nee wij klagen niet. 
We liggen toch vroeg op bed. We zijn moe.

29 april
Wat was het warm vannacht.  Onder de klamboe, geen airco maar gelukkig moe genoeg om te slapen. Ik werd nog wel 2 x wakker snachts en dan hoor je de salamanders over de tegelvloer van de cabana lopen.  Om 7 uur staat er een kan gekookt water op onze veranda en kunnen we onze eigen oploskoffie of thee maken. Om 8 uur is er ontbijt.  Het regent dan al. Onze geplande trip naar een Marron dorp gaat niet door en het blijft stromen. Wat kan het hier regenen. En eigenlijk blijft dat de hele dag zo. We nemen afscheid van onze Paramaribo vrienden die alweer naar huis gaan omdat er in hun huis is ingebroken. We hebben nog leuke gesprekken met de mensen, ook met Jeffrey de eigenaar en Kim een kunstenares  en haar man de architect.  Zij gaan allemaal weer naar Paramaribo. Ook het andere Nederlandse gezin wat donderdag was gearriveerd vertrekt. Het meisje in het gezin loopt stage in het ziekenhuis in Paramaribo zij gaat er weer 2.5 maand tegenaan en haar vader en moeder en broer vertrekken maandag weer naar Nederland. We krijgen om 1230 weer een heerlijke warme maaltijd kip, rijst groenten. We hangen in de hangmat boven de rivier en Marijn en opa vissen de hele dag. Om 19 uur weer eten vis , gebakken aardappelen en groenten en  toetje. Er zijn nieuwe gasten gearriveerd een artsenstel met 2 hele jonge kindertjes van 3 maanden en een maand of 15.  Zij is arts in het dorp waar we morgen heen gaan en hij een paar dorpen verderop.  Ze  zijn er even tussenuit een paar dagen. Doen ze vaker zegt Jeroem. Als we bijna naar bed willen gaan horen we dat er nog een Saramaraccaanse muziekgroep komt spelen vanavond speciaal alleen voor ons gezin. Een ja hoor een half uur later arriveert een korjaal met 6 mannen en trommels. Wij dus weer terug naar de centrale ruimte. En hebben een uur lang gedanst met kokkie  uit het dorp op het getrommel van de jongens. Ik droop van het zweet. Maar dat mocht de pret niet drukken.

30 april
Michel heeft last van zijn nekhernia. Eigenlijk al een paar dagen maar vandaag heel erg komt wat langzaam op gang dus. We hebben wel besloten vannacht apart van elkaar te slapen. De bedden zijn niet al te groot de warmte is enorm een beetje ruimte doet een mens dan goed en dus ben ik verhuisd naar een ander bed. Na het ontbijt gaan we in de korjaal naar een Sarramacaans maron dorp. Dorp en die gemaakt zijn door groepje gevluchte slaven. Nieuw-Aurora. We sluiten aan bij een kerkdienst. Leuk om mee te maken. Alle ramen en deuren open en het loopt in en uit. De dames netjes in jurkjes en hoedjes op. De mannen ook in hun ketste kleren. Uit volle borst worden de psalmen gezongen.  De dominee heet ons van harte welkom en al gauw worden de collecte zakjes onder ons neus gedrukt. Toch grappig om mee te maken. Daarna het dorp door en van alles verteld gekregen over Maron gewoontes. Weki No betekent goedemorgen in het Samaraccaans en dan krijg je terug Weki Yo. Zo schattig al die kleine kindjes. Vrouwen beginnen hier al vroeg met kinderen krijgen. 14 jaar is heel gewoon. En 17 kinderen is ook geen uitzondering. De traditionele Maron man mag 7 vrouwen hebben dus dat is ook best bijzonder. Michel had al bijna een stukje grond voor een huisje gekocht maar omdat hij toch denkt dat het er te warm is voor 7 vrouwen zag hij er toch vanaf. We kopen. Nog een paar prullen ter stimulatie van de plaatselijke bevolking en varen terug naar Anaula. Daar staat het eten alweer voor ons klaar. Daarna duiken we de hangmatten in en Marijn gaat verder met vissen. Voor het avondeten gaan we nog op een bushwandeling. Krijgen we uitleg over de verschillende planten en beesten in de Bush, Ronnie Brunswijk zat hier o.a. verscholen in de oorlog tegen Bouterse en ook daar kon hij nog resten van laten zien. Veel verschillende vruchten geproefd waar we nog nooit van gehoord hadden maar ook allerlei middeltjes tegen kwalen, potentieverhogende middeltjes en middeltjes voor vrouwen om te verbergen dat je voor je man uitgelopen bent.(vreemdgegaan). Bosgeesten en geestverruimende sapjes..alles weten we nu over de Surinaamse Bush. De vraag is alleen.....voor hoe lang.